woensdag 31 januari 2018

Spet of Smet (het vervolg)

Hoe zit dat nou met die Smet?
Smet op Spet, waarheid of niet?
Voor wat het waard is,
de goeie katholiek in Fabio weet dat waarheid betrekkelijk is.
Het is maar aan welke kant van de biechtstoel je zit.
Of zo.

Maar laten we eerst nog efkes teruggaan naar 19 juni 1971 gaan.
Want daar begint het NK van 1972.


De Spet met 'n mooie blonde deerne, een sjerp van 't Limburgs Dagblad om 't bevallig lijf gedrapeerd,
geflankeerd door Limburgse Bergklimmers en dat alles voor spandoeken van de eerder genoemde Limburgse krant.
Voelt U 'm?

Er diende wat rechtgezet.
Een andere Bergklimmer, Ben Koken, liet nadien diezelfde krant noteren:
„Nu weten ze daarboven in Holland tenminste dat Limburg er bij hoort. Ik zelf was er ook zeker bij geweest maar ik kon in de laatste klims niet meer aan het stuur trekken.”
En zoals het gaat als de duvel ermee speelt,
de finale van 1972 ging tussen Ben Koken en De Spet.
Spetgens temporiseert,
gaat van links naar rechts,
van rechts naar links,
Koken laat zich de koppositie niet opdringen.

De sprint begint, Koken komt langszij en ... kijk zelf maar.



foto: anefo, rob croes

De motorrijder had de laatste 250 meter niet meer daar mogen zijn.
Hij verweerde zich dat hij niet meer naar voren kon vanwege het publiek.
Daar is het filmpje echter verdomd weinig van te zien.
'Heej Fabio, nou goan we gîn motorrijers bashen hè!'
Oké, oké, oordeelt U zelf.
Mild als U belieft, wat uw oordeel ook weze.

foto: anefo, rob croes
Zuur blijft het,
voor allebei,
dat is ze aan te zien.

Huub Harings

foto: anefo, ron kroon


foto: anefo, jac de nijs
Crosser,

foto: anp
wegrenner,




met 'n zware last op de schouders ....

foto: de stem, johan van gurp
en 'n paar weken terug in Dessel.

foto: peet knops
Vandaag 79 jaar.

Jan Spetgens

Vandaag 71 jaar,
John, eh ..., Jan.


dinsdag 30 januari 2018

In the mood

Hillemoal



Ter leering ende vermaeck


Spet of Smet?

foto: de stem, johan van gurp
DDoS-aanvallen, hacks, hate tweets, hoaxes, phishing, urine manipulatie ....,
en dan heeft Fabio we het nog niet over nepnieuws gehad.
Dat hadden we allemaal nog niet begin jaren '70.
Nee, ook niet dat geknoei met sportersplasjes.
De Peer van Pollentier, in werkelijkheid het condoom in de anus, dateert van 1978.
Dopingcontrole stond nog in z'n kinderschoenen en er werd nog keurig in de buisjes geplast.
En dan bleef je er verder vanaf.

In 1971 werd Jan Spetgens Nederlands kampioen bij de amateurs.
Op de Cauberg liet De Spet Limburgers Wim Kelleners en Mathieu Pustjens een poepje ruiken.
De laatste beklimming van de Cauberg bleek voor Fedor de Verschrikkelijke te hoog gegrepen.
Aanschouw hier de unieke beelden van de start.
Die van de dames en hun huldiging krijgt U er gratis bij.

foto: anefo
Niet dat die te min waren maar het gaat nu efkes over de amateurs en over De Spet.
Wie ze niet herkent,
van links naar rechts Hennie Hondeveld-Faber, Keetie van Oosten-Hage en Truus Smulders.



Over 171 kilometer werd 18 keer de Cauberg beklommen.
De Limbugers Kelleners, Pustjens en Jo van Pol lieten zich goed zien,
het Limburgs Dagblad sprak 's maandags van een 'revanche van Limburgers?'
Inderdaad, met vraagteken, nummer één was immers een Brabander uit de rand van de Peel.

Kelleners, Pustjens, den Hertog en Spetgens kwamen in op op één na laatste ronde met z'n vieren voorop. De rest had het nakijken.
De truikes gaven in die tijd niet altijd precies de juiste krachtsverhouding aan.
De truikes zeiden IJsselstreek, Buitenlust en twee Bergklimmers.
De petjes (als ze ze al op hadden) verklapten één Amstel en drie Mars-Flandria.
Drie chocoladerepen kregen het pilsje wel op de knieën zoals hierboven al bleek.

En wederom krijgt U unieke beelden voorgeschoteld.
Dit theater laat zich van zijn beste kant zien, geniet vooraf ook vooral nog enkele minuten vand e dameskoers.



foto: de stem, johan van gurp
De Spet,
vier keer wisselde ie van fiets maar hij was Nederlands kampioen.
Niks op af te dingen, duidelijk verhaal,
niks nepnieuws, U zag het zelf en duidelijk.

Morgen, 31 januari 2018, wordt de Spet 71 jaar.
En gaan we kijken we naar het kampioenschap van 1972.
Wederom unieke beelden.
Onthullend, niets verbloemend,
veelzeggend ....,
tot morgen!


vervolg

Mannen met Baarden


Mannen met baarden.

foto: tinus van der plas
Marc McConnell, Canada, in Hoogerheide.

foto: patrick deijkers
Tinus van der Plas, Nederland, in de Peel.
U ziet het niet?


Baard.
We kunnen wel alles beweren?


Baard!


maandag 29 januari 2018

Meesterknecht


Gaston De Wachter

92 jaar

in 1952

1970, met herman van springel en francois kools, foto: erfgoedbank kempens karakter

zondag 28 januari 2018

Piet van der Lans

10 september 1940 - 27 januari 2018


met robert lelangue, foto: anefo, ron kroon



Jan Lambrichs


21 juni 1915 - 28 januari 1990

De Tour,
Jan na aankomst in Monaco.
Het is 23 juli 1939, het tweede deel van de dagetappe zit erop.
Eerst van Marseille naar Saint-Raphaël, 157 kilometers en daarna nog 121,5 kilometer door naar Monaco.
Slokje verdiend.


Hierboven is Jan nog wat minder gebruind, de Tour moest nog beginnen.
Naast die krullebol, met stofbril, da's 'm.


Op 't eind in Parijs, 4224 kilometers verder, was ie niet alleen bruiner.
Ook 8e in het eindklassement.
Een maand later brak WO II uit.
Toen die eenmaal voorbij was werd Jan 3e in de Vuelta.
Het had anders kunnen lopen.


It's all in the game ...

vrijdag 26 januari 2018

Luis Otaño

Vandaag 84 jaar.


Tweemaal Spaans kampioen op de weg, 3 etappes in de Vuelta en één in de Tour.
Mooi maar daar had de eindzege in de Vuelta bij kunnen staan.

In 1964 was Luis in z'n achtste profjaar en had in het begin van het seizoen nog geen ploeg.
Begin april ging hij Ferrys versterken.
Knechten voor Pérez Francés en Manzaneque.

josé pérez francés en fernando manzaneque
Maar hoe zit dat nu met die Vuelta?
Lees en huiver!

Voor de negende etappe van de Vuelta dat jaar, Pamplona-San Sevastian, stond Pérez Francés eerste in het klassement.
Poulidor was de man die op afstand gehouden diende te worden.
Otaño werd meegestuurd met 'n ontsnapping waarin het concurrerende Kas goed vertegenwoordigd was. Luis als Bask kende de streek goed.
Op de Puerto de Agueño ging hij echter in de aanval.
En hoe. In San Sebastian werd hij toegejuicht  als winnaar en mocht dankzij de bonificatie de leiderstrui aantrekken. Rebellie!
Het werd nog gekker.
Enkele dagen later demarreerde Manzaneque en nam flink tijd op Otaño.
Die stond nog steeds één gevolgd door zijn ploegmaten Péréz Francés en Manzanque.


Dit lijkt riant maar Poulidor stond door al het gekrakeel inmiddels nog maar enkele seconden achter de drie.
In het Cantabrisch gebergte op weg naar Léon nam Julio Jiminez van Kas de leiding over.
De drie van Ferrys hadden geen noemenswaardige actie ondernomen.
In de tijdrit die volgde sloeg Poupou zijn slag.
De eeuwige tweed had z'n grote ronde op zak.
Otaño werd tweede voor Péréz Frances. Manzaneque eindige als zesde.
Negen Spanjaarden bij de eerste tien ....
Ze hadden 't mooi verklooit die drie van Ferrys.
otaño in de tijdrit

donderdag 25 januari 2018

Het Carbon en de Paus


Voor de zekerheid had Peter z'n purperpaarse jas maar aan gedaan.
Naar de paus, wat bescheidenheid kan geen kwaad,
dat had ie thuis in Slowakije wel meegekregen.
Beter boete en bezinning vooraf dan achteraf, dat scheelt weer een biecht.


Gepersonaliseerd was 't fietske, de naam van de Paus naast de Argentijnse vlag, het pauselijk zegel d'rop en in geel-wit, de Vaticaanse kleuren.


Paus Francesco kreeg ook nog 'n truike van Peter.


Nou lijkt deze Paus 'n dankbaar type en Sagan vol van goeie bedoelingen maar Francesco komt er in Fabio's ogen toch wat bekaaid af.
Vergeleken met die voorganger uit Polen dan.



Het schijnt naar men zegt een héle goeie fiets te zijn.
Maar 'n specialleke is 't nie,
boring ...


En nou aan de miswijn.

dinsdag 23 januari 2018

La la la la la la la la la la la la

hugh masekela met 2e echtgenote chris calloway (dochter van cab)
Hugh Masekela is dood.
Nee, dat is niet de winnaar van de bergprijs in de Tour du Faso van 1988.
Het is een jazzmuzikant,
uit Afrika, dát klopt.
Jazz?
Dat draaiden ze nooit bij Radio Manders met de rondjes rondom de kerk.
Hooguit James Last, héél lichte Duitse jazz in Lederhosen, klompen ook wel.

De schlagers zijn achteraf wel grappig, toen een goede reden om extra hard door te fietsen, dat 't maar afgelopen was.
Met wat geluk had 't jonge neefje wat op d'n band gezet,
Cliff Richard, the Shadows, the Monkees of misschien wel the Byrds.

Die laatsten hadden 'n liedje, waarin ze trouwens de Monkees te kakken zetten, wat ging als 'n peloton van de start af op drift.
Intro met gitaren, de drum valt in, 'n stuwende, duwende bas en dan 'n trompet d'r overheen.
'So you want to be a rock 'n roll star ...', gillende meiden.
Dát fietst!


En diejen trompet, nou dat was Masekela.
Het is maar 'n weet maar toch mooi dat iemand 't weet.
Hugh Masekela deed nog 'n aantal optredens met the Byrds,
ook op 't roemruchte Monterey, de voorloper van Woodstock.


Hier bloast ie daar, op Monterey, 17 juni 1967, met David Crosby en Roger McGuinn,
de pomp der pompen kan d'r nie an tippen.

foto: stalen ros
En nou istie uitgebloaze,
de Byrds hebben van Fabio vanavond geen rock 'n roll ster kunnen maken,
van 't weekend moet ie maar eens op zoek naar dat cd'tje van Masekela,
ergens op de bovenverdieping.


Alla, voor de allerjongsten, playback,
Masekela hoor je wel maar is d'r niet.
En zo is dat voor altijd.



zondag 21 januari 2018